187-مرگ(1)

برای میم صاد

یا حضرت عزراییل ادرکنى!

 از مدت‏ها پیش کشش جبهه را در خودم احساس مى‏کردم. این احساس، احساسى آشنا و عمیق بود.

 ریشه‏ ى این احساس را از اوائل بلوغم مى ‏شناختم. تنگى دنیا، عشق به مرگ را در من بر مى‏ افروخت. و این عشق با حالت‏هایى که از پدرم مشاهده مى ‏کردم، روشنایى زیادترى مى‏گرفت و جلاى بیشترى مى‏ یافت. 

پدرم بارها مى‏ گفت: 

اگر انتحار جایز بود - ولو على کراهة - خودکشى مى‏ نمودم؛

 نه به خاطر رنج از این زندگى، که او ابراز رضایت داشت، 

بل به خاطر شوق رحیل و احساس سفر که شیرینى زندگى را مى‏ گیرد و دلشوره و انتظار مى‏ آورد.

 و احساس غربت را آتش مى‏ زند. و این غربت، حتى در وطن و حتى با خویشتن تو همراه است. و همین غربت و همین خستگى، زمینه‏ى زهد و آزادى و توحید است، که توحید تو، به اندازه‏ى غربتى است که با آن آشنا شده‏اى... تا نگردى آشنا زین پرده رمزى نشنوى...

 

 

 این احساس، انس به مرگ را در دلت مى‏نشاند و احساس مهربانى از مرگ را براى تو مى‏ آورد.

 

 

 پدرم مى‏گفت:

 هندو مردى در مدرسه‏ ى کربلا آمده بود و حجره‏اى گرفته بود... قیافه‏اى مهربان و ریش‏هایى جذاب داشت. عصرها با چوب کوتاهى راه مى‏ افتاد و بر دیوار مدرسه مى‏ نوشت یا حضرت عزراییل ادرکنى!... و این نوشته را با فریاد بلند مى‏خواند و اشک‏هایش صورتش را و ریش‏هایش را مى‏شستند. 

پدرم مى‏گفت: 

او مشتاق مرگ بود و از زمان مردنش و از مدفنش مى‏ گفت و بعدها که از مدفنش پرسیدم،

 مى‏گفتند: 

در میان درگاه حرم امام حسین از آن سو که براى زیارت شهدا مى‏ روند، دفنش کرده بودند. 

ولى گفتند که قبرى آماده در انتظارش بوده است و این داستان را من با حدس و تخمین نقل مى‏ کنم که جایگاه و حرم و زمان آن برایم مهم نبوده و از ذهنم رفته. آن‏چه مرا گرفته بود و همیشه با خود مشغول داشته،

 همان فریاد و عشق و انس به مرگ و به حضرت عزراییل است که براى ما لولوى ناخوانده است و براى آن مشتاق، فریادرس مهربان.

 

 

آیه های سبز صفحه 116

 

 

 .........................

 

 

تمنای مرگ از استاد