75-شب چهارم محرم

بلااخره با اصرار مادر ، دو نوجوان دارند می آیند به میدان

لشگر عمربن سعد را تعجب از اینکه حسین چرا نوجوان می فرستد به میدان

وقتی طفلان می گویند ما فرزندان زینبیم

عمر بن سعد حتما باید ترسیده باشد ...

مادر دارد می بیند که تبر بالا می رود ...

حسین می گوید : بی بی سکینه عمه خود را به سینه بگیر

حسین به قتال می رود

عباس او را حمایت می کند

حسین دو نوجوان را در بغل می گیرد

حسین را نمی دانم گریه می کند یا نه

چون خوب می داند بعد از عاشورا زینب سر این طفلان را بر سر نیزه می بیند

ولی می داند زینب هادیِ لشگر اسرا بعد از عاشوراست

مگر می شود زینب رنجور شود

زینبی که شهادت محمد و علی و زهرا و حسن را دیده باشد ، دو طفل خود را فدای حسین می کند...

......

حضرت زینب این دم آخری دو طفل بیشتر ندارد به امام می گوید:

جانبازی یادشان ندهی گریه میکنم

اذن جهادشان ندهی گریه میکنم

اصلا بیا و مصلحت اندیشی هم نکن

آشفته ام بیا و پریشان ترم نکن

اینها برای یاری تو قد کشیده اند

خود را برای کرببلا پروریده اند

سنگ تو را مدام به سینه زدند حسین

اینها برای روز دهم امدند حسین

قول میدهم که اَخم به ابرو نیاورم

قول میدهم که دست به زانو نیاورم

قول میدهم که ناله کنم از درون حسین

قول میدهم زخیمه نیایم برون حسین

دست محبتت ز سر این دو بر ندار

دق میکنم حسین بخدا سربه سر نذار

تا من هنوز دست به مویم نبرده ام

تا من هنوز از سر غصه نمرده ام

مانند قاسمت هم عسل نوش شان نما

لطفی نما حسین و کفن پوشش شان نما

لطفی کن و اجازه بده ای برادرم

لطفی کن و اجازه بده جان مادرم

بگذار تا فدایی راه شما شوند

بگذار تا شهید سر از تن جدا شوند

بگذار تا فدایی راه ولی شوند

بگذار قطعه قطعه شبیه علی شوند

بگذار تا که دایی خودرا صدا زنند

بگذار روی دست شما دست و پا زنند

ای دلخوشی من پسرانم فدای تو

هستی زینبی سر و جانم فدای تو