107-افطاری سه روز روزه (صراط)

 آنچه ثابت و پا برجاست، نقش ماست، که عبودیت است و اطاعت، این است که اصالت دارد، نه عبادت نه خدمت، نه ریاضت و نه شهادت.

با این دید دیگر در گرو موقعیت‏ها نخواهیم بود، که اگر با فلانى باشیم بهتر خواهم بود. اگر با فلانى ازدواج کنم، به من رشد مى‏دهد و از این حرف‏ها ... چون هیچ کسى نمى‏تواند به تو رشد بدهد. این تو هستى که در هر موقعیتى مى‏توانى رشد کنى و یا خسارت ببینى.

گیرم تو در کنار رسول باشى و یا همراه فاطمه، این درست که اینجا زمینه بهتر است، ولى این هم هست که تکلیف بیشترى از تو مى‏خواهند.

در هر حال این زمینه‏ها مهم نیستند، وضعیتى که تو مى‏گیرى و اطاعتى که تو خواهى داشت، تو را بالا مى‏برد و یا پایین مى‏آورد. البته این حرف‏ها بر ما که با چیزهاى دیگر مأنوس بودیم، سنگینى مى‏کند. ما دوست داریم با فلانى باشیم و در فلان جا زندگى کنیم و اسمش را هم مى‏گذاریم خدا و رشد، غافل از آنکه رشد ما در گرو همین اطاعت و تقوى، همین عبودیت است؛ یعنى اینکه در هر موقعیتى تکلیفمان را بیاوریم و اسیر موقعیت‏هاى خوب و یا بد نباشیم، که رسول مى‏گفت: ما ادْرى‏ ما یُفْعَلُ بى‏ وَ لابِکُمْ انْ‏ أَتَّبِعُ الَّا ما یُوحى‏ الَىّ. من چه مى‏دانم براى من و یا براى شما چه پیش مى‏آید، با ما چه مى‏کنند. من از مرزم، من از وحیم و تکلیفم تجاوز نمى‏کنم. این نقش ثابتى است که در کنار حادثه‏هاى متغیّر به تو امن و تسلط مى‏دهد و راه نزدیک، صراط مستقیم تا رشد انسان، همین توحید، همین عبودیت، همین اطاعت و اتّباع رسول است. هر کسى هر چه مى‏خواهد بگوید، که ما از راه نزدیک به حق مى‏رسانیم، یا چه‏ها مى‏کنیم و چه‏ها نمى‏کنیم. گُوشَت از این حرف‏ها پر باشد. این قرآن است که راه نزدیک را نشان مى‏دهد و صراط مستقیم را معین مى‏کنید.

أَن اعْبُدُونى‏ هذا صِراطٌ مُسْتَقیم.

إِنَّنی هَدینى رَبِّى إلى صِراطٍ مُسْتَقیم دِیناً قَیِّماً مِلَّةَ إِبْراهِیمَ حَنِیفاً و ما کانَ مِنَ الْمُشْرِکِین.

اتَّبِعوُنى‏ هذا صِراطٌ مُسْتَقیم.

این آیه‏ها و تمامى آیه‏هاى تقوا، از این صراط مستقیم حکایت مى‏کند، چون تقوى همین اطاعت است، همین اتباع و اقتداى به رسول است.

(صراط-عین صاد)

این قسمت کتاب صراط به دادم رسید.